Positief denken is niet zomaar een kreet
Hoe sterk je motto is, wordt pas duidelijk in tijden van narigheid. Kun je dan nog achter zoiets als: 'think Positive' staan als: A de belastingdienst ten onrechte je VAR niet verlengt (waardoor je niet meer aan het werk kan) B je kind van de ene op de andere dag in het ziekenhuis ligt met een ernstige ziekte C je zwager overlijdt aan de K ziekte.
Februari en maart vielen dan ook niet mee. Ik moet eerlijk bekennen dat het moeilijke maanden waren want je werk, gezin en familie zijn toch wel de pilaren waarop mijn leven zich afspeelt. Als deze gaan wankelen dan wankelt er een heleboel.
Op een gegeven moment vroeg een goed vriend aan mij: hoe gaat het met je Roger?'
"Hoe het met mij gaat? ik zou het niet weten, ik heb geen tijd om na te gaan hoe het met mijn persoonlijke gevoelens zit. Er hangt een donkere wolk boven mij en ik moet zorgen dat ik thuis kom voordat het gaat plenzen!'
En precies zo ging het. De dagen na dit telefoongesprek werden dagen van research, dagen van rennen, om thuis te komen voordat de grote storm werkelijk zou losbarsten.
Vooruit kijken dus,en zeker niet achter je kijken. De bergbeklimmer kent deze situatie, men kijkt vooruit, ook al loert de diepte achter je, de diepte...daar kijk je niet in.
De angst...daar kijk je niet in. Want zodra men in de diepte kijkt dan is het al telaat. En dan pakt de angst je en verlamt de angst je tot je geen enkele beweging meer kan maken, geen zet meer kan zetten. Je bevriest. De angst neemt controle over je. Vanuit de oudste gedeelte van je hersenen, de basale Ganglia, wordt de welbekende freeze reactie in werking gezet. Deze deel van je hersenen blaast zich zo op dat er geen ruimte meer is voor helder denken, de Prefrontale Cortex komt niet meer aan te pas, lamgelegd door de dominantie van de 'macho hersenen', de Ganglia.
Dus voruit kijken, ook in tijden van nood, juist in tijden van nood. Ik besluit mij te richten op de mogelijkheden: ik duik achter de Mac en ga op zoek naar de oorzaak van al deze ellende. Dat wat ik niet kan veranderen, laat ik voor wat het is: ik kan mijn zwager niet meer redden, ik kan geen bezwaar maken tegen de belastingdienst want uit meerdere berichten kom ik te weten dat het toch geen enkele zin heeft.
Ik richt mij op de mogelijkheden, op dat wat wel veranderd kan worden.
Uitdaging nummer 1: De VAR
Als de belastingdienst zegt dat ze in mij geen ondernemer zien omdat ik veel met bemiddelars werk, dan....ja wat dan? want ondernemer ben ik zeker....ik verstuur zelf mijn facturen, ik zoek zelf naar klanten...ik bepaal zelf mijn tarieven...ik doe aan reklame....ik heb een site met blog en al....Aan de telefoon vertelt de consulent van de belastingdienst: 'maar mijnheer....dat telt voor onze computer niet....wij zien nog geen ondernemer in u....
Geen ondernemer????dat laat ik mij niet twee keer zeggen en besluit terstond vandaag nog vier nieuwe ondernemingen te beginnen. Uiteindelijk is het maar eentje geworden (een derde is in de maak: 'de crisisspecialist' maar over dat...later )
In de periode van twee weken gebeurt veel, gesprekken met Amerika, op zoek naar distributeurs, een nieuwe site de lucht in gooien, plannen maken en dan....alsof het al die tijd al daar was, daar is mijn tweede bedrijf: Balance & Boards!! Kom maar op belastingdienst, en geef mij mijn Var terug!
Uitdaging nummer 2: de ziekte van mijn kind
Wat ben ik blij dat je tegenwoordig over gedigitaliseerde informatie kan beschikken, zomaar vanuit je luie stoel, thuis. Mijn vrouw en ik duiken achter de computer op zoek naar herkenningspunten en na een paar dagen hebben we raak: 'Pandas'!, een vrij onbekende immuunziekte. Mijn vrouw en ik naar de dokter, met onze voorwerk nog vers in ons achterhoofd. Pandas....nooit van gehoort....tot vandaag dus....mijn kind heeft waarschijnlijk Pandas, als je er niet snel bij bent kan het chronisch zijn. Ik bedenk mij dat het maar goed is geweest dat ik niet achteruit ben gaan kijken, want anders was het gaan plenzen.
De huisarts stuurt ons snel door naar een internist, een neuroloog. Een paar dagen later zijn we in het ziekenhuis, kapot moe maar blij omdat we op tijd erbij zijn. Na de kuur zien we vrij snel resultaat. Alle neurologische gebreken zakken weg, wij durven het niet te geloven maar het is echt zo, het is al een stuk beter, veel beter. Pff...ik voel verlichting, alsof er een zwaarte van mijn schouders afvalt, ook al wil ik er niet al te vrolijk van worden. het is nog te vroeg, de tijd zal het leren.
Uitdaging nr 3: de begravenis
Voor wie geen liefhebben is van begravenissen (ik dus) kan ik van harte aanbevelen om eens een begravenis van verstandelijk beperkten bij te wonen. wat een oprechte feest van gevoelens. Ontroerend hoe deze mensen omgaan met hun gevoel. Daar waar wij ons vastklampen aan enkel het verdriet dat aanwezig is, kunnen verstandelijk beperkten alle gevoelen omarmen: er wordt gehuild, gelachen, gedanst. Wat een prachtige begravenis. Mijn zus, die van zichzelf al een groot gevoel voor drama kent (half Italiaans dus dat zit in ons bloed) laat zichzelf helemaal gaan, en wordt op een prachtoge manier bijgestaan door haar begeleidster, en door ons, haar innige familie.
Schaamte bestaat niet als je vanuit je hart leeft, dat is hier duidelijk. Daar waar ik aanvankelijk zo voor huiverde wordt zomaar een van de mooiste dagen van mijn leven. Vreeugde is mooi maar verdriet ook, want het verbroedert. Hand in hand loop ik met mijn zus achter de kist en in plaats van verdriet voel ik intenst geluk, intens geluk voor dat wat ik heb en dat wat ik heb gehad.
......................
De wolken klaren op, het heeft uiteindelijk niet geplenst. Hoe het met mij gaat? geen idee, maar ik geloof dat het wel goed gaat.
